ساختمان با نوعی جهت گیری دو رگه به گونه ای معماری جهان وطنی را با ارجاعاتی تزئینی و تا حدی زمینه گرا در هم می آمیزد و از لحاظ ادراکی به دنبال شیئی ساده از دور و تزئینی در برخورد نزدیک است در واقع ساختمان درمواجهه با بافت کوچه و همسایگی نسبت به تجربه ورود به آن به گونه ای متفاوت درک می شود.
در واقع بنا در گفتگوی، کوچه، خانه و حیاط زاده شده است، حاصل ایجاد سیالیت حداکثری که تلاش می کند با کاهش توده این اتصال را در دل پلان خانه حل کند.
همنشینی پنجره های بزرگ با پوسته متخلخل اجری از دل دوگانگی موجود در پروژه متولد شده است . پوسته به همان میزان که تلاش می کند در تقاطع با محیط بیرون از توده خود بکاهد، به همان شیوه نیز میزان حداقلی ازجرز را جستجو میکند.
ساختمان در تلاش برای پرداختن به موضوع دوگانگی است، دوگانگی میان نور و سایه، کهنه و نو، هندسه ساده و راست گوشه درکنار قوس های منحنی.